بایت بال (ByteBall) چیست؟
بایت بال یک سیستم غیر متمرکز است که به شما اجازه ی ذخیره سازی داده های دلخواه از جمله داده هایی که نشان دهنده ی ارزش مانند ارزها، عناوین دارایی، وام ها، سهام و غیره را می دهد.
واحد های ذخیره سازی طوری به هم متصل میشوند که هر واحد شامل یک یا چند هش از واحد های ذخیره سازی قبلی است که هر دو مورد تایید واحد های قبلی و ایجاد سفارش جزیی را شامل می شود.
مجموعه ای از لینک ها در بین واحدها یک DAG(گراف غیر مدور هدایت شده) را شکل میدهند. هیچ موجودیت مرکزی برای هماهنگی و یا مدیریت کردن مجوز های واحد های جدید وجود ندارد. هر شخصی اجازه دارد در صورتی که واحدی را امضا کند و هزینه ای برابر با مقداد داده ی اضافه شده در بایت پرداخت کند، آن واحد را اضافه کند.
این هزینه توسط کاربرانی جمع آوری می شود که بعدا با اضافه کردن هش واحد اضافه شده در واحد خودشان آن را تایید می کند. زمانی که واحد جدید اضافه شد، هر واحد پیشین، تایید های واحد های بعدی را که شامل هش آن است، به طور مستقیم یا غیر مستقیم دریافت می کند.
یک ارز داخلی به نام “بایت” برای پرداخت هزینه در جهت اضافه کردن داده در پایگاه داده ی غیر متمرکز وجود دارد. سایر ارزها (دارایی ها) نیز می توانند به صورت دلخواه توسط هر شخصی برای نشان دادن حق مالکیت، بدهی، سهام و غیره استفاده شوند.
کاربران میتوانند بایت ها و یا دیگر ارزها را برای برای پرداخت کالاها یا خدمات و یا مبادله ی ارز به یکدیگر ارسال کنند. تراکنش هایی که این مقدار هارا انتقال می دهند در پایگاه داده به عنوان واحد های ذخیره سازی اضافه می شوند.
اگر دو تراکنش سعی کنند خروجی یکسانی را خرج کنند که به آن Double spend می گویند، هر دو به پایگاه داده مجاز می شوند، اما تنها آن سفارشی که زودتر ثبت شده معتبر است.
سفارش کلی با انتخاب یک زنجیره بر DAG(زنجیره ی اصلی) ایجاد شده است که به واحد های امضا شده توسط کاربران شناخته شده که به نام شاهد ها خوانده میشوند، جذب میشود. کاربران شاهد ها را با نام گزاری کاربرهای مورد اعتماد در هر واحد زخیره سازی شناسایی می کنند.
شاهد ها کاربران قابل اطمینان با هویت های واقعی هستند و کاربرانی که آن ها را نام گزاری می کنند انتظار دارند تا هیچ یک از آنها از Double spend استفاده نکند. تا زمانی که اکثریت شاهد ها به صورت مناسب رفتار کنند، تمام تلاش برای Double spend در همان زمان شناسایی و مشخص میشود.
ممکن است کاربران منابع مالی خود را با آدرس هایی ذخیره کنند که برای خرج کردن به بیش از یک امضا احتیاج داشته باشد که به آن multisig میگویند. ممکن است شرط های دیگری نیز برای خرج کردن از جمله جستجوی اطلاعات خاص ارسال شده به پایگاه داده توسط کاربران دیگر، مورد نیاز باشد.
کاربران می توانند دارایی های جدید را صادر کنند و قوانینی را تعیین کنند که انتقالات خود را کنترل کنند. این قوانین می توانند شامل محدودیت های هزینه ای مانند الزام برای هر انتقال توسط صادر کننده دارایی، که یکی از راه های نهادهای مالی برای رعایت مقررات موجود است، باشد.
کاربران همچنین می توانند دارایی هایی را صادر کنند که انتقال آنها به پایگاه داده منتشر نمی شود و بنابراین برای اشخاص ثالث قابل مشاهده نیستند. در عوض، اطلاعات مربوط به انتقال به صورت خصوصی بین کاربران رد و بدل می شود و فقط یک هش از معامله و اثبات هزینه (برای جلوگیری از Double spend) به پایگاه داده منتشر می شود.
