یک تاریخچه کوتاه
ژاپن اولین قرار داد صرافی تجاری آتی شناخته شده را در سال 1710 به عنوان راهی آسان برای تجارت برنج، تاسیس کرد. بیش از یک قرن بعد، در سال 1848، هیئت تجاری شیکاگو (CBOT) تشکیل شد و به اولین صرافی مبادله تجاری رسمی کالا در غرب مبدل شد. اولین قرارداد آتی مبادله شده در ایالات متحده، ذرت و به دنبال آن گندم و سویا بود. چند سال، بعد تجارت اولین قرارداد پیش فروش پنبه در نیویورک آغاز شد و قراردادهای دیگر، از جمله کاکائو، آب پرتقال، شکر، گاو و خوک، به دنبال آن شکل گرفتند. در دهه 1970، بورس کالای شیکاگو (CME) شروع به عرضه معاملات آتی در ارزهای خارجی کرد و بورس کالای نیویورک (NYMEX) نیز شروع به ارائه انواع قرار داد های آتی مالی، از جمله اوراق قرضه خزانه داری ایالات متحده و شاخص های آتی سهام کرد.
در اصل، بازارهای آتی برای اتصال تولید کنندگان واقعی و خریداران نهایی کالاهای خام طراحی شده بودند. بازارهای مرکزی دانه تاسیس شد و یک بازار مرکزی برای کشاورزان ایجاد شد تا کالاهای خود را بفروشند و آنها را برای فروش فوری و یا آتی ارائه دهند. این قراردادهای پیش فروش به محافظت از کشاورزان در برابر از دست رفتن محصولات و سود کمک کرد و ثبات قیمت و عرضه ی خارج از فصل را حفظ کرد.
بازار آتی جهانی امروز، بازاری الکترونیکی است که نه تنها برای کالاهای کشاورزی بلکه برای ارزها، فلزات، انرژی و آیتم های مالی مانند اوراق قرضه خزانه داری و شاخص آتی سهام نیز عمل می کند. در حالی که تولیدکنندگان و خریداران نهایی همچنان از بازارهای آتی استفاده می کنند، انواع سرمایه گذاران و تریدر ها به بازارهای کالا و بازارهای آتی مالی دسترسی پیدا می کنند و تلاش می کنند آن ها را سود آور کنند.
صرافی های معاملات آتی بسیاری در سراسر جهان وجود دارد، اما صرافی های ایالات متحده دارای بیشترین ترید های در طول روز هستند که به دلیل محبوبیت و نقدینگی T-note خزانه داری ایالات متحده، نفت خام، شاخص آتی سهام S & P 500 e-mini و قرار داد های طلا است.
