ارزش ذاتی و ارزش زمانی
دو فاکتور اصلی پریمیوم آپشن، ارزش ذاتی و ارزش زمانی آپشن است. ارزش ذاتی، تفاوت قیمت پایه از قیمت انجام گزینه و یا قسمت in-the-money پریمیوم آپشن است. به طور ویژه، مقدار ذاتی آپشن خرید، برابر با قیمت پایه منهای قیمت انجام گزینه است. برای آپشن فروش، مقدار ذاتی قیمت انجام گزینه منهای قیمت اساسی است.
بر اساس تعریف آن، تنها آن دسته از آپشن ها دارای ارزش ذاتی هستند که in-the-money هستند. در قرار دادهای خرید، in-the- money به آپشن هایی که قیمت انجام گزینه ی کمتری نسبت به قیمت پایه ای فعلی دارند، نسبت داده می شود. در قرار داد های فروش، in-the-money به آپشن هایی نسبت داده می شود که قیمت انجام گزینه بالاتر از قیمت پایه ی فعلی است.
هر پریمیومی که بیشتر از ارزش ذاتی آپشن باشد، به ارزش زمانی آن آپشن بر می گردد. به طور مثال، فرض کنید که قرار داد خرید دارای ارزش پریمیوم 9.00 دلار است (که به این معنی است که خریدار و فروشنده در 9 دلار به ازای هر سهم و یا به عبارتی 900 دلار برای یک قرار داد 100 سهمی، توافق کرده اند). اگر آپشن دارای ارزش ذاتی 7.00 دلار باشد، ارزش زمانی آن 2.00 دلار بوده است.
به طور کلی، هرچه زمان بیشتری تا تاریخ انقضای قرار داد مانده باشد، ارزش زمانی آپشن بیشتر خواهد بود. این مقدار نشان دهنده ی مقدار مدت زمانی است که این پوزیشن می تواند همراه با حرکت مطلوب با دارایی پایه، سود آور باشد. در اغلب موارد، سرمایه گذاران حاضر به پرداخت پریمیوم بالاتری برای زمان بیشتری هستند (با فرض اینکه آپشن های مختلف قیمت یکسانی داشته باشند)، از آنجایی که افزایش زمان احتمال افزایش سود آوری پوزیشن را افزایش می دهد. ارزش زمان با گذشت زمان کاهش می یابد و در زمان انقضا به صفر می رسد. این پدیده به عنوان فروپاشی زمان شناخته شده است.
بنابراین، پریمیوم برابر با ارزش ذاتی به اضافه ی ارزش زمانی آپشن است.
