تاریخچه فارکس را بدانید
در پایان جنگ جهانی دوم، تمام جهان به شدت هرج و مرج را تجربه می کرد که دولت های اصلی غربی احساس نیاز به ایجاد یک سیستم برای ایجاد ثبات در اقتصاد جهانی را داشتند.
این سیستم به عنوان “سیستم برتون وودز” شناخته می شود که در حقیقت این سیستم به صورت توافقی نرخ ارز دلار در برابر طلا را تعیین می کند که اجازه می داد تمام ارزهای دیگر نسبت به دلار آمریکا تنظیم شوند.
با این سیستم، نرخ برای مدت کوتاهی تثبیت شد، اما با توجه به اینکه اقتصادهای بزرگ جهان شروع به تغییر و رشد با سرعت های مختلف کردند، قوانین سیستم به زودی منسوخ و محدود شد.
به زودی، درسال 1971، قرارداد برتون وودز لغو شد و با یک سیستم ارزیابی ارز دیگر جایگزین شد. ایالات متحده در صندلی قدرت بود و دنیا را کنترل می کرد، بازار ارز به شناور آزادی تبدیل شد، که در آن نرخ ارز توسط عرضه و تقاضا تعیین شد.
در ابتدا، تعیین نرخ ارز منصفانه دشوار بود، اما پیشرفت تکنولوژی و ارتباطات در نهایت باعث شد که همه چیز آسانتر شود. پس از دهه 1990، به لطف کامپیوترها و رشد سریع اینترنت بانک ها شروع به ایجاد سیستم عامل های تجاری خود کردند.
این سیستم عامل ها (پلت فرم ها) برای دادن قیمت به طور زنده به مشتریان خود طراحی شده تا بتوانند بلافاصله خودشان ترید کنند. در همین حال، بعضی از ماشین آلات بازاریابی هوشمند با استراتژی تجاری مبتنی بر اینترنت برای تریدرهای فردی معرفی شدند.
این موسسات به عنوان “کارگزاران خرده فروشی فارکس” شناخته شدند و این شرایط، کار را برای ترید فردی در اندازه و میزان کوچکتر فراهم ساخت. بر خلاف بازار بین بانکی که اندازه تجاری استاندارد یک میلیون واحد است، کارگزاران خرده فروشی به افراد اجازه تجارت را با اندازه 1000 واحد را دادند!
کارگزاران خرده فروشی فارکس
در گذشته، تنها دلالان بزرگ و صندوق های سرمايه گذاری بودجه ها می توانستند ارز ترید کنند، اما به لطف کارگزاران خرده فروش فارکس و اینترننت شرایط تغییر کرد. با سختی موانع ورود، هر کسی فقط می توانست با یک کارگزار تماس بگیرد، یک حساب را باز کند، پولی را سپرده و تجارت فارکس را براحتی از خانه اش کنترل کند.
کارگزاران اساسا به دو دسته صورت می باشند:
- سازندگان بازار،که همانطور که از اسمشان معلوم است پیشنهادات خود را ارائه می دهند و قیمت ها را نیز خودشان تنظیم می کنند.
- شبکه های ارتباطات اکترونیکی که از بهترین پیشنهادات و قیمت ها که از طرف موسسات مختلف بازار بین بانکی در اختیارشان قرار می گیرد، استفاده می کنند.
سازندگان بازار
بیایید تصور کنیم که مثلا شما می خواهید برای خوردن حلزون به فرانسه بروید. به منظور انجام معاملات درآن کشور، ابتدا باید با رفتن به یک بانک یا اداره محلی به ارز خارجی یورو دسترسی پیدا کنید.
برای انکه آنها طرف قرار داد شما بشوند شما باید توافق کنید که ارز کشورتان را به یورو تبدیل کنید، البته با قیمت پیشنهادی آنها. مثل تمام معاملات تجاری دیگر، یک فرصت خوب ممکن است نصیبتان شود، که در این مورد به صورت عرضه/تقاضا و اسپرد ظاهر شده است.
به طور مثال اگر بانک یورو/دلار را با قیمت پیشنهادی 1.2000 می خرد و قیمت فروش آن 1.2002 باشد، پس بنابراین اسپرد آن 0.0002 می شود. شاید این عدد کوچک به نظر برسد ولی وقتی روزانه بحث میلبون ها معامله این مدلی مطرح باشد، سود هنگفتی برای سازندگان بازار به همراه خواهد داشت.
شما می توانید بگوئید که سازندگان بازار، پایه های اساسی بنگاه ارز خارجی هستند. سازندگان خرده فروشی اساسا نقدینگی را با “دوباره بسته بندی کردن” قراردادها با سایز بزرگ عمده فروشان و تبدیل آن به قراردادها با اندازه های کوچکتر، فراهم می سازند. بدون آنها، کار برای آدم های معمولی سخت می شود.
شبکه ارتباطات الکترونیکی
شبکه ارتباطات الکترونیک نامی است که برای سیستم عامل های معاملاتی ارائه می شود که به طور خودکار فروشندگان و خریداران را با قیمت معین به هم مرتبط می سازد. این قیمت های معین از سازندگان مختلف بازار، بانکها و سایر تریدرهایی که از ECN استفاده می کنند، جمع آوری می شود.
هر زمانی که سفارش خاصی برای فروش یا خرید انجام می شود، آن را به بهترین قیمت پیشنهادی که در شبکه موجود است مرتبط می سازند. با توجه به توانایی تریدرها برای تنظیم قیمت های خودشان، گارگزاران EBC معمولا یک کمیسیون بسیار جزیی برای تجارت انجام شده، درخواست می کنند.
ترکیب این گستردگی منسجم وکمیسیون های ناچیز، معمولا هزینه های معاملات را برای کارگزاران EBC بسیار پایین می آورد. البته فقط شناخت ادم های بزرگ در این بازی کافی نیست. زمان مناسب برای ترید کردن بسیار مهم است!
